Jour de chance

Een fraai Frans ‘fenomeen’ hieronder op de foto: vorige week was in het dorp een elektriciteitspaal omgevallen, dwars over het pad waarover wij naar de supermarkt lopen. Na een dag is de paal provisorisch weer overeind gezet en met een spanband en haring in de grond vastgezet. Verder wat rood-witte lintjes eraan, een hekje er omheen en een bordje ‘danger’. Daarna gaat het leven gewoon weer verder. We zijn benieuwd hoe lang het in deze staat blijft staan!

Naast ons normale werk, hebben we maandag een stapeltje hout kunnen ophalen bij les Trois Comtes, waar we de houtkachel ook vandaan hebben. Je kan maar beter voorbereid zijn, toch? Dus redelijk wat stammetjes daar uit de schuur gehaald, en met de bus naar huis gereden. Het was te veel en te zwaar om tig keer heen en weer naar huis te lopen, dus maar even in de bus gelegd. Thuis weer opgestapeld in de cave, en nu maar wachten wanneer we het kunnen gaan gebruiken. Dat bleek sneller dan verwacht!

Omdat zaterdag een aflevering door DPD weer niet ‘lukte’, hadden we besloten het pakketje met het verloopstuk voor de kachel naar een ‘point de relais’ (= afhaalpunt) te laten sturen. Dat kon helaas niet in St Hippo, dus maar in Ganges opgegeven. De dagen daarna in spanning gewacht tot we bericht kregen wanneer het daar zou zijn. Nou: dat was dinsdag al, blijkbaar gaat het afleveren bij zo’n afhaalpunt beter dan thuis afleveren. Dus gingen we dinsdag eind van de middag naar Ganges om het op te halen en daarbij ‘doigts croisés’ (fingers crossed) dat het verloopstuk zou passen.

Ganges

We appten naar Valérie en Walter of ze toevallig thuis waren voor een apéro, om Walter nog even gedag te zeggen voor zijn vertrek voor vier maanden naar Pantelleria. Ze waren thuis en hebben even bijgekletst. Natuurlijk waren ze weer zo gastvrij om ons meteen mee te laten eten, heel gezellig. Ik kreeg nog een mooie wikkelrok van Valérie, die ze niet meer droeg. Mooi blauw-grijs, helemaal mijn kleur 🙂 We liepen terug naar de bus om naar huis te rijden, kreeg Bart een appje van de loodgieter, of hij woensdag om acht uur langs kon komen om de lekkage te verhelpen. Oui oui, bien sûr! Graag zelfs! Pfff, een pak van ons hart, dat dat ook lijkt te gaan lukken.
Thuis aangekomen meteen even naar het verloopstuk van de kachel gekeken en ongelofelijk maar waar: hij lijkt te gaan passen! Hier in Frankrijk hebben ze van alle buizen, pijpen en dat soort dingen zó ontzettend veel verschillende maten, om gek van te worden. Het was dus ook een gok om het te bestellen en we gaven het 50% kans. Nou bingo dus!

Mercredi: jour de chance !

Woensdag startten we dus met vroeg opstaan, want de loodgieter zou om acht uur komen. Inderdaad, iets over achten stonden twee heren voor de deur (het waren collega’s van de loodgieter die we vorige week spraken). Bart heeft ze uitgelegd wat er gedaan moest worden. Omdat er één radiator tijdelijk afgesloten gaat worden, moest wel het water uit de cv installatie. Hoe doen we dat hier in FR? Nou, gewoon met een lange slang via de voordeur naar de straat, dan stroomt het zo in de goot. Haha. Het waren keurige heren, ze legden uit hoe alles werkte en hebben alles heel netjes achtergelaten (alles ontlucht, droog gemaakt, opgeveegd enzo) waardoor het nu weer wat behaaglijker kan worden in huis. Ze heetten ons van harte welkom in het dorp, erg leuk om zo die praatjes te maken met dorpsgenoten. Na twee uurtjes waren ze klaar en konden wij ook weer verder met ons werk.

Lang leve de belastingdienst

Tijdens het werk kreeg ik een appje van onze Leidse buurvrouw Kirsten, die weer even de post thuis had gecontroleerd. Er was een brief van de belastingdienst, eentje waar ik erg op zat te wachten! Omdat wij onze bus in NL hebben gekocht en hebben geëxporteerd naar FR, zouden wij nog een gedeelte BPM terug moeten krijgen.
Ik had daar in september keurig alle formulieren voor ingevuld en opgestuurd, maar ze hadden ons verzoek afgewezen. En dat met een niet te begrijpen uitleg… grrr. Dus bezwaar gemaakt. Gelukkig zagen ze in dat ze een fout hadden gemaakt, en dat we wel degelijk BPM terug krijgen! De vlag kan uit, zijn we heel blij mee. Ondertussen warmde het huis al weer wat op, lekker hoor! De temperatuur in mijn werkkamer ging al van 12 naar 15 graden.

Colis perdu

Eind van de middag (dat was dus nog steeds woensdag) stond er iemand voor de deur. Af en toe schrikken we nog goed van die deurklopper, die maakt flink herrie. Dus gauw naar beneden rennen om open te doen (‘j’arrive’ roep je dan door het huis, ik kom eraan!). Was het een buurman van de overkant, met….. jawel…… het zoekgeraakte pakketje (= colis perdu) voor mij! Ook bij hem had ik een briefje in de brievenbus gedaan met de vraag of hij een pakketje voor mij had ontvangen. Hij excuseerde zich, dat hij voor werk een tijdje weg was geweest en daardoor zijn brievenbus niet had geleegd. Nou monsieur, pas de problème, ik ben al heel blij dat het pakketje boven water is! Ik kan dus nu ook met de gordijnen aan de slag en het drukkertjeslint eraan naaien.

Feu de cheminée

’s Middags was Bart al aan het puzzelen geweest met het verloopstuk voor de houtkachel, hij heeft het gewoon in zijn eentje aan elkaar kunnen zetten. EN ALLES PASTE! Dus eind van de middag voorzichtig eens proberen om een fikkie aan te steken. Deuren even dicht, want er zou wel eens wat rook kunnen vrijkomen. Inderdaad, eerst wel wat rook die niet door de schoorsteen weg ging, dus raam maar even open. Gelukkig kwam de trek in de schoorsteen gauw en viel het met de rook mee. We moeten nu wel gaan leren hoe je een goed fikkie stookt, want die enorme boomstammen van de buren, die branden niet zomaar. Uit puur genot hebben we lekker in de eetkamer beneden zitten eten (waar die houtkachel staat) in plaats van in de keuken.

Wat een feestdag: Loodgieter, check! Belastingdienst: check! Houtkachel: check! Zoekgeraakt pakketje: check! Vive la vie en France 🙂

Gelukkig hebben we af en toe ook hele normale dagen waarop er gewerkt wordt, het huishouden gedaan wordt en er niets bijzonders te melden valt, zoals donderdag. Vrijdag ben ik aan het naaien geslagen met het drukkertjesband uit het -verloren geraakte maar inmiddels gevonden- pakketje. Dus gordijnen ophangen en bij sommigen de ‘plint’ onderaan vast gedrukkerd. Werkt prima!
De kou wordt ook al tegengehouden door de gordijnen, dat is fijn. Ondertussen stoken we nu iedere dag wat hout in de houtkachel, waarmee we het nog iets behaaglijker krijgen. Dat fikkie stoken is toch nog wel een kunst hoor!

Zaterdag hebben we de kast en nog wat onderdelen ervan in de anti-houtworm-prut gezet. We hebben hem dichter naar de trap geschoven, wat meer op de plek waar we hem zouden willen hebben. Ook even passen met lange jassen waar de roede moet gaan komen. Ondertussen snoeide Bart de olijfboom in de tuin. Lekker bezig!

Défilé de mode

In het zijdemuseum hier in St Hippo werd zaterdag een ‘défilé de mode’ gehouden, een modeshow, ‘des artisans createurs textiles locaux’, van lokale textielontwerpers. Het leek ons erg leuk om bij zo’n lokaal evenement te gaan kijken. Zag ik een half uur van te voren dat het ‘sur reservation’ was, dus dat je moest reserveren. Merde… nou ik ben toch maar op de bonnefooi gegaan (zou dat hier bonnefoi heten?). Het was al behoorlijk druk binnen en buiten stonden nog mensen in de rij om naar binnen te komen. Hmmm, zou het gaan lukken? De twee dames voor mij gaven aan dat ze niet gereserveerd hadden en hen werd verteld dat ze tot na 17 uur moesten wachten om te kijken of er nog plekken over waren. Zegt de dame achter mij “Ik heb nog een kaartje over, ik had voor vijf gereserveerd en we zijn maar met vier”. Alleen die dames voor mij waren met zijn tweeën… Dus ik vroeg maar of ik met haar mee naar binnen mocht om dat ik ook “oublié” (vergeten) was te reserveren. Natuurlijk mocht dat en fluitend liepen we naar binnen. Heb nog een leuk praatje met de dames gehad, een van hen vroeg of ik uit Nederland kwam, blijkbaar hoorde ze dat aan mijn Frans, haha. Ze vonden het een subliem plan van ons om zo na de Coronatijd met het thuiswerken, lekker in Frankrijk thuis te gaan werken ‘sur ligne’ (via internet). Toevallig waren Hélène hen haar zus Claude ook bij het défilé, zij gaven enthousiast aan dat ze het zo leuk vinden om ons zo her en der
in het dorp tegen te komen en dat we dit soort dingen bezoeken.

De modeshow was heel divers en mooi: van chique zijde ondergoed, tot fraaie jurken, vesten, broeken, enzovoort. Veel applaus voor de makers, heel leuk om een keer te zien. Ik kreeg het idee dat de mannequins (vrouwen, mannen, jonge meisjes, sommige met veel tatoeages) bewoners uit het dorp waren, er werd vaak behoorlijk gejoeld door toeschouwers als bepaalde personen voorbij liepen.
Ik heb er geen foto’s kunnen maken, want ik zat recht tegenover de fotografe van het museum die de show fotografeerde. Vooraf hadden ze gevraagd of niet iedereen met zijn telefoon foto’s wilde maken, omdat dan de foto’s van het museum niet heel fraai zouden worden met al die telefoons op de achtergrond. Dus heb ik mijn telefoon maar in de tas laten zitten. Op internet vond ik wat foto’s van een défilé van een ander (voor-)jaar, dat geeft misschien een beetje een idee (zie hierboven).

Ancien fourneau reprise

Zondag zijn we weer in de keuken aan de slag geweest met het blad op het oude fornuis. Bart heeft een prachtig hoekje gemaakt aan een aluminium T-stukje dat we als overlapping van de twee platen willen gebruiken. Daarnaast hebben we verbindingsstukjes aan de onderzijde gemaakt zodat de platen mooi aansluiten., en hebben we een start gemaakt met de afwerklijst aan de voorzijde. Best een uitdaging, want daar moeten we vier hoekjes van 22,5 graden zagen om het netjes op elkaar te laten aansluiten.

Ondertussen heb ik weer wat stiksels op de naaimachine gemaakt om nog meer gordijnen te verlengen. Ze hangen nu ook in de keuken voor wat knusheid. De naaimachine begint nu helaas wel wat kuren te krijgen, dus ik moet nog even verzinnen hoe ik dat kan oplossen met dat bijna 55 jaar oude beestje (mam wist zelfs nog de aankoopdatum in 1968..!).

Eind van de middag zijn we nog even een frisse neus gaan halen en de Voie Verte richting Ganges geïnspecteerd. En jawel: er is al een gedeelte geasfalteerd! Nog maar twaalf kilometer te gaan… Het lijkt erop dat ze in de Gard (ons departement) harder gaan dan in de Hérault (het departement van Ganges). We hopen dat ze daar toch ook wel aan de slag gaan om in het voorjaar 2023 open te gaan. Hoe leuk is het om staks naar Valérie & Walter en Kristi & John te fietsen! Vice versa mag natuurlijk ook!