Het einde van een culturele instelling in Barjols

Performance in La TannerieVrijdagavond ben ik naar een “spectacle musique/dansante” geweest van La Tannerie. Veel van de leerlooierijen in Barjols (tannerie) zijn herbestemd naar ateliers, woningen of culturele instellingen. La Tannerie is daar een van. Het is een ruimte voor experimentele dans en muziek. Financieel hebben ze het niet kunnen redden, waardoor ze een afscheidsavond hebben georganiseerd. Het was helemaal uitverkocht. Dat was fijn voor hen. De eigenaresse hield een emotionele toespraak, dat heb ik begrepen, ze slikte regelmatig tranen weg. Verder praatte ze voor mij veel te snel, en ik was blij te horen dat Saskia het ook niet kon volgen. Ze krijgen geen subsidie meer, waardoor ze de “tent” moeten sluiten. Jammer voor hen.Ook hier merk je dat een rechtse regering de subsidiekraan voor culturele instellingen dichtdraait. Cultureel prima, maar je moet zelf je broek op kunnen houden. Het is een lastig vraagstuk. Aan de ene kant is het begrijpelijk, aan de andere kant vind ik het erg sneu voor dit leuke stel. Of ze organiseren niet genoeg, of het kost teveel… Tja, wat moet je daar nu mee? Ze hebben de onderste verdieping van die tannerie mooi verbouwd, met 3 verschillende ruimtes, waarvan er 1 een zachte dansvloer heeft (zie foto). Dat danst echt heel lekker!

Olivier en Saskia (onze beeldhouwleraren uit Cotignac) waren er ook, en ze hebben me voorgesteld aan veel mede-tannerie-bewoners. Leuk om eens wat mensen de hand te schudden. Ik hoop dat ik ze nog eens tegenkom in het dorp! Een ontmoeting was wat minder enthousiast, een dame die in onze tannerie woont op de 2e verdieping. Zij was nogal verbolgen over het feit dat niemand haar op de hoogte had gebracht over mijn komst en dat ik drie maanden zou blijven, en ook nog vrienden zou ontvangen. Ze zei tegen Saskia heel dramatisch “het lijkt wel of ik in Parijs woon in een groot pand waar niemand elkaar kent, puh!”. Ach, beetje sneu voor haar. Ik wist niet dat Charlotte en Michel (eigenaren van “mijn” huis) dat niet verteld hadden. Aan de andere kant ben ik een paar keer bij alle deuren van ons trappenhuis langs geweest om even kennis te maken. Er is bijna nooit iemand thuis, ook deze Katharina had ik nog nooit gezien. Tja, wat moet je daar nou mee…? Gewoon vriendelijk blijven. Saskia zei al tegen me dat zij een beetje nors persoon is.

Ook heb ik nog lang in het Frans met Olivier zitten praten. Vooral over wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Erg leuk vond ik dat hij het ook leuk vond dat ik Frans sprak, en hij hielp me goed met sommige dingen goed in het Frans zeggen (al vrees ik dat ik weer een hoop ben vergeten). Hij gaf me ook nog wat tips voor de omgeving en hij vond het ook leuk dat ik nog een wandeling wil gaan maken in het plaatsje Pourcieux, waar een wandeling is uitgestippeld langs een paar oude marmer-groeves. Hoe toepasselijk voor de cursus, misschien vind ik daar wel mijn “eigen” stuk marmer. Ik heb alleen geen idee hoe het Pourcieuxe-marmer eruit ziet….

Unité_d'Habitation_MarseilleVerder heb ik de afgelopen dagen het huis weer een beetje aan kant gemaakt. Vandaag komen Jaap en Alberte (van de HTS) aan in Marseille. Ik ga ze zo ophalen. Hopelijk kan ik ze verleiden om nog “even” via Marseille te rijden om de Unite d’Habitation van Le Corbusier te gaan bekijken. Voor de liefhebbers, hier een stukje van de wiki hierover: Unité d’Habitation (la cité radieuse) is een wooncomplex uit 1952 ontworpen door Le Corbusier in samenwerking met de architect-schilder Nadir Afonso. Het complex werd gebouwd in de periode 1947-1952. Het was tot dan zijn grootste uitgevoerde project: een betonnen (béton brut) flatcomplex van 18 verdiepingen met 337 appartementen, voorzien van binnengelegen winkelstraten en diverse faciliteiten op de zevende en achtste verdieping. Het complex meet 138 m lang, 25 m breed en 56 m hoog. De appartementen nemen twee verdiepingen in beslag. Het dak dient als zonneterras.

Gisteren dus boodschappen wezen doen en alvast wat gekookt. Ik ben eens naar zo’n Hypermarche geweest, wat een fabriek zeg! Mega groot, je zoekt je een ongeluk. Raar sta je dan ook te kijken als je ineens “hee Marjolein” achter je hoort. Was Saskia daar ook, wat een toeval, zeker omdat we elkaar ’s avonds ook weer zouden zien. Aansluitend ben ik aan het kokkerellen gegaan. Voorafje met garnalen, Provençaalse taart/pizza en weer de lekkere smeerseltjes voor op brood. Ik hoop dat ze het lekker vinden.

Ondertussen zit ik de websites van Eindhoven airport en Marseille aeroport te bekijken, of ik zo kan vertrekken naar het vliegveld. De bevestiging van vertrek heb ik nog niet gezien, maar die zal zo wel komen. Tot een volgende blog!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *